با ظهور راه آهن و امکان بهره وری از آن، قواعدی نیز برای نظم بخشیدن به این شیوه حمل و نقل وضع گردید. شرایط مسئولیت متصدی حمل و نقل در قوانین داخلی را بایستی بسته به نوع قرارداد حمل و نقل بررسی نمود. در اینکه آیا قرارداد حمل و نقل صرفا در داخل کشور است یا قراردادی بین المللی تلقی می شود اولین قدم در تبیین شرایط مسئولیت متصدی حمل و نقل ریلی بین المللی است.

کدام قراردادها حمل و نقل ریلی بین المللی محسوب می شوند؟

طبق قواعد اولیه کنوانسوین cotif  که در سال ۱۹۸۰ تصویب شده بود همین که مسیر حمل از خطوط ریلی دو کشور مختلف عبور می کرد و قطار حامل از مرزهای یک کشور عبور می کرد قرارداد حمل و نقل وصف بین المللی پیدا می کرد و لیکن طبق اصلاحاتی که بعداً و علی الخصوص در سال ۱۹۹۹ صورت گرفت برای اینکه قرارداد حمل ریلی  بین المللی بوده و تابع کنوانسیون مذکور قرار گیرد لازم است دو کشوری که بارگیری و تخلیه کالا در آن ها انجام می شود عضور سازمان مذکور باشند. اما در صورتی که یکی از محل های مزبور عضو سازمان cotif باشد شرط اعمال مقررات مذکور توافق متصدی حمل و ارسال  کننده (طرفین قرارداد) است.

در غیر دو حالت فوق یعنی در حالتی که هیچ یک از محل های بارگیری و تخلیه عضو سازمان مذکور نباشند مقررات  cotifاعمال نخواهد شد مگر اینکه دادگاه کشور رسیدگی کننده با توجه به توافق طرفین این مقررات را به عنوان قانون حاکم مورد نظر طرفین بپذیرد.

قواعد حاکم بر قراردادهای حمل و نقل ریلی بین المللی

همچون قواعد حاکم بر مسئولیت متصدیان حمل و نقل جاده ای در سطح بین الملل که به منظور ایجاد رویه یکسان و صدور اسناد یکپارچه کنوانسیون هایی تشکیل شده اند در خصوص قراردادهای حمل و نقل ریلی در سطح بین المللی نیز این مسأله جاری است. قبل از سال ۱۹۸۰ دو کنوانسیون تحت عنوان CIM  و CIV بر این دسته از قراردادها حاکم بوده اند ولیکن در سال ۱۹۸۰ کنوانسیون جدیدی با ادغام دو کنوانسیون CIM  و CIV تحت عنوان کنوانسوین حمل و نقل بین المللی با راه آهن یا COTIF به تصویب رسید.

جهت استحضار بیشتر بهتر است بدانید در همان سال تصویب  COTIF سازمان بین الدولی COTIF نیز با هدف نظارت بر اجرای کنوانسیون مزبور در شهر برن سوئیس ایجاد گردید.

قلمرو اجرایی کنوانسیون COTIF در قراردادهای حمل و نقل ریلی

قراردادهای حمل و نقل ریلی که بین متصدی حمل و ارسال کننده منعقد می شود، برای اینکه تحت حکومت کنوانسیون cotif قرار دارد نیازمند حصول سه شرط است:

الف) قرارداد حمل و نقل ریلی به صورت معوض و در مقابل پرداخت کرایه باشد.

ب) قرارداد حمل و نقل ریلی باید وصف بین المللی داشته باشد.

ج) مقررات کوتیف تنها نسبت به قراردادهایی اعمال می شوند که مسیر تعیین شده در قرارداد جزء زیرساخت های ریلی باشند که در سیاهه خطوط راه آهن به ثبت رسیده است.

قراردادهایی که فاقد یکی از شروط فوق باشند در تعیین مسئولیت طرفین قرارداد ابتدائاً تابع قرارداد مذکور و در غیر اینصورت تابع قانون دادگاه صالح به رسیدگی خواهد بود.

مبنای مسئولیت متصدی حمل و نقل ریلی بین المللی بر اساس کنوانسین کوتیف

از آنجایی که رابطه میان متصدی حمل و ارسال کننده نشات گرفته از قرارداد حمل و بارنامه ای است که به تبع قرارداد صادر شده لذا مسئولیت متصدی حمل و نقل از نوع مسئولیت قراردادی است. در مسئولیت های قراردادی، صرف عدم انجام تعهد به معنای تقصیر متعهد بوده و زیان دیده کافی است ورود ضرر را از ناحیه نقض قرارداد ثابت کند. بنابراین مسئولیت متعهد مفروض است. مقررات یکنواخت CIM که جزو ضمایم کنوانسیون کوتیف است از همین رویه تبعیت کرده است.

ضمایم کنوانسیون COTIF

سازمان کوتیف در ادامه فعالیت های خود، چندین سند را به تصویب رسانده و کنوانسیون کوتیف ضمیمه کرد. این ضمایم عبارتند از:

• مقررات حمل و نقل کالای خطرناک (RID)
• مقررات یکسان مربوط به پذیرش فنی تجهیزات راه آهن مورد استفاده در حمل و نقل بین المللی (ATMF)
• قواعد یکسان معتبرسازی استانداردهای فنی و دستورالعمل های فنی یکسان قابل اجرا برای تجهیزات راه آهن مورد استفاده در حمل ونقل بین المللی(APTU)
• مقررات استاندارد مربوط به قرارداد بهره برداری از زیرساخت در حمل و نقل بین المللی با راه آهن (CUT)
• قواعد یکسان استفاده از وسایل نقلیه در حمل و نقل بین المللی ریلی (CVV)
• قواعد یکسان مربوط به قراردادهای حمل و نقل بین المللی مسافر با راه آهن (CIV)
• قواعد یکسان مربوط به قراردادهای حمل و نقل بین المللی کالا با راه آهن (CIM)

اشتراک گذاری: